‘seffe doen!’ Volgens mijn ouders zei ik dat als klein jongetje. Ik zou zelf denken dat ik rijp was voor wat logopedie, maar uiteindelijk is mijn uitspraak toch nog goed gekomen.
Zelf doen is altijd belangrijk geweest voor me. Gelukkig heb ik 8 jaar voor een baas gewerkt waar zelf doen ook nodig was en juist werd toegejuicht. Na ruim 2 jaar sta ik nu aan de rand van het water en zwem ik naar een nieuwe bestemming, een nieuw doel.
Ruim 2 jaar heb ik van alles geprobeerd om mijn praktijk FrankBeweegt op te zetten. Dat proberen en gewoon gaan doen werkt echt. Op een fijne manier mijn periode van 8 jaar afgesloten en nu een nieuw hoofdstuk.
Frank gaan we het echt over jou hebben?
Nee daar zal ik jullie niet verder mee lastig vallen. In dit blog wil ik graag het bruggetje maken naar zelfstandigheid bij kinderen. Hoe krijgen sommige ouders het toch voor elkaar dat hun kind vaak zelfredzaam is en andere ouders juist totaal niet. Ieder kind en iedere ouder is natuurlijk anders en je kunt niet iedereen met elkaar vergelijken, maar er zijn wel degelijk bruikbare handvatten.
Contents
DIY
Do It Yourself. Je wordt ermee dood gegooid op internet, maar het staat voor zelfstandig zijn. Het gevoel dat je niet afhankelijk bent van een ander. Eigenlijk is het onzin, want je bent altijd afhankelijk van anderen, maar wel minder afhankelijk.
Volwassenen zijn net kinderen en andersom. Overal op internet zie je vooral DIY wanneer het gaat om creativiteit. Dingen freubelen voor in en om het huis. Kinderen zijn niet anders, ze kijken naar anderen, raken geïnspireerd en gaan het nadoen.
“Als je kinderen vasthoudt gaan ze niet bewegen”
Ruimte is het keyword
Het begint al bij de geboorte van je kind. Het zit nog vast aan een navelstreng, maar al niet meer zo vast als in de buik. Het geeft het kind ook gelijk een signaal van meer vrijheid.
Toch kun je het nog niet loslaten, want het heeft nog niet de voorwaarden in huis om zich te redden. Spelen met de ruimte die je het kind geeft is ook proberen, maar een ding is zeker, als je kinderen vasthoudt gaan ze niet bewegen.
Mag ik echt alles gebruiken?
Ooit kwam er een jongen in de praktijk. Om hem letterlijk en figuurlijk meer in beweging te krijgen bedacht ik een opdracht. Ik weet niet meer hoe hij heet dus voor het gemak noem ik hem Sem. Kans is groot dat hij ook echt zo heette, in mijn ogen heetten alle jongens Sem tegenwoordig, maar goed we dwalen af.
Sem kreeg van mij de opdracht om een toren te bouwen. Zo hoog mogelijk. Van de spullen die hij om zich heen zag staan. Sem keek eerst rustig om zich heen en begon na een minuutje wat spelmaterialen op te stapelen. In mijn ogen had hij geen plan, maar dat interesseerde me niet. Hij moest juist in beweging komen en proberen.
Tot hij op een punt kwam dat hij niet verder kwam en hij weer net als in het begin stil stond en om zich heen begon te kijken. Hij keek me vragend en wat onzeker aan, maar hij vroeg niets. Ik gaf aan dat hij mijn hulp altijd in mocht schakelen. Jongens als Sem doen dat door je vragend en onzeker aan te kijken, zo van, je snapt nu toch wel dat ik hulp nodig heb?
Ja hij had hulp nodig en nee hij vroeg dat niet duidelijk genoeg. Na wat hulp met hulpvragen vroeg hij om hulp. Mooie zin trouwens haha. Ik gaf aan dat hij alle spullen mocht gebruiken. Hij keek me vol ongeloof aan en zei, alles? Dus ook die tafel en die stoelen en ….
Ja alles!
Sem kreeg ruimte om te proberen, maar leerde ook hulp vragen wanneer dat handig was. Hij was een prachtige DIY aan het maken en voelde zich steeds zelfstandiger worden. Hij deed alles zelf maar hij wist waar en wanneer hij hulp kon inschakelen.
Krijgt jouw kind hulp of vraagt hij om hulp?
Een kind wat alles zelf doet is winst voor iedereen. Het kind voelt zich fijn en jij als ouder hoeft ook minder in de gaten te houden of alles goed gaat. Wij als volwassenen zijn gewend om te kijken of kinderen hulp nodig hebben, maar als je er op kunt vertrouwen dat kinderen jou wel weten te vinden als ze hulp nodig hebben dan scheelt dat een hoop energie.
Niets zo erg als ongevraagde hulp
Je kent het wel, vroeger in de klas of thuis met een betwetende broer of zus. Iedereen kent wel een persoon die aast op momenten waarop hij een ander kan verbeteren. Ja, want zo voelt het! Een oudere broer of een kind in de klas die gewoonweg slimmer of sneller is dan jij. Ze zien sneller wat er gaat komen en net op het moment dat jij de fout in gaat staan ze voor je neus. Of nog erger, ze doen het al voor je voordat je überhaupt kon proberen om een fout te maken.
Ouders kunnen er ook wat van
Nu jullie allemaal zo’n kind uit de klas of een ouders broer of zus herkennen pakken we de spiegel erbij. Hoe zit het eigenlijk bij jou? Ouders vinden het zo cool als hun kind op die hoge rots zou kunnen klimmen en dat hij dan zijn trotse gezicht kan laten fotograferen als leuke vakantie foto, dat ze hun kind er zelf maar gewoon opduwen, want ja, we hebben ook niet zo lang en straks lukt het hem niet en gaat hij huilen.
Laten falen
Je kind laten falen klinkt logisch in mijn oren. Ook al klinkt dat bij jou ook logisch, het toepassen blijft lastig. Niemand wil zijn kind zien huilen, zien vallen, verdrietig zien zijn, of erger, boos, boos op jou, sfeer verpesten. Toch hoor ik veel ouders zeggen tegen hun kinderen dat ze fouten mogen maken. Dat vind ik echt een goede zaak! Maar is dat voldoende om ze in beweging te houden bij tegenslag?
Hoe help je kinderen in beweging?
Stap 1: niet vasthouden
Dit is een inkoppertje. Door je kind niet vast te houden. Hoe kan je kind vallen als hij niet eens mag leren staan? Kinderen die nog niet kunnen staan in een hoge loopauto zetten zodat ze alvast kunnen wennen aan het staan terwijl ze eigenlijk nog gewoon zitten. Niet goed. De weg van zitten naar staan is belangrijker dan zittend lopen in een loopauto.
Stap 2: fouten laten maken
Fouten maken geeft teleurstelling en teleurstelling is een gevoel. Irritatie, verdriet en boosheid zijn vaak nodig om kinderen bewust te maken van eigen kunnen. Als ik vroeger in een voetbalwedstrijd boos werd op mezelf speelde ik vaak een goede wedstrijd.
Stap 3: leer je kind hulpvragen
Wanneer een kind iets moet gaan doen wat op de grens ligt van wel of niet kunnen dan is de kans op een vastloper aanwezig. De kans dat hij vastloopt is groot als hij weet en voelt dat zijn ouders over hun schouder meekijken omdat ze je willen behoeden voor een foutje.
Loop weg, maar geef alleen aan dat als hij hulp nodig heeft hij je bijvoorbeeld in de schuur kan vinden. Mensen, we leven in een google maatschappij. Kinderen groeien op in een wereld waarin ze leren waar ze dingen kunnen vinden en dat afstanden relatief zijn. Dankzij ons digitale tijdperk kunnen we ook mensen in Australië helpen zonder er te zijn.
Stap 4: Zelfbeoordeling
Het beste compliment is een mooi resultaat neerzetten en daar zelf heel bewust van zijn. Wij denken vaak dat kinderen 100x per dag willen horen hoe goed ze zijn en hoe knap ze iets gedaan hebben. Hierdoor leren we ze niet meer zelf na te denken en te reflecteren op hun eigen ervaring. Hoe deed ik het, hoe voelde het, wat was mijn verwachting en wat is nu het resultaat, hoe kan ik het anders doen, vind ik het goed genoeg?
Stap 5: Rustmomenten
Na inspanning volgt ontspanning. Niet leven wij als volwassenen in een druk bestaan waarbij de één na de ander getroffen wordt door een burn-out, maar steeds vaker zie ik ook kinderen die (vrij vertaald) opgebrand raken. Ze kopiëren hun grootste voorbeeld en dat zijn en blijven heel vaak hun ouders. Je kunt er voor zorgen dat je kinderen rustmomenten krijgen door ze structureel toe te passen, bijvoorbeeld iedere dag nadat ze uit school komen, en door zelf mee te doen.
Een rustmoment kan wat drinken of eten zijn, maar kan ook even kletsen zijn, een knuffel of een rustig spelletje doen.
Stap 6: Een ander helpen is de bom!
Wij willen graag anderen helpen. Bij de één zit dat gevoel er meer in dan bij de ander, maar over het algemeen worden we daar allemaal heel vrolijk van. Kinderen zijn hetzelfde. Niets is zo mooi als dat je kind iets beter snapt dan jij en hij het aan jou kan en mag uitleggen. Natuurlijk kun je dit stimuleren door een wat vaker te vragen, ‘hee wat leuk, hoe maak je dat? Kun je dat mij ook leren?’
Op deze manier geef je kinderen het gevoel dat ze iets goed beheersen en accepteren ze ook eerder jouw hulp omdat het meer van twee kanten komt.
Add a Comment