In het speel lokaal staat alles al klaar. Ik heb van alles bedacht voor een jongen van 5 jaar oud, maar zoals zo vaak kon ik ook vandaag mijn plan gelijk overbood gooien.
Daar is hij dan. Hij komt binnen in het speellokaal en heeft zijn laarzen al uit gedaan. Hij wijst op al het zand wat uit zijn laars kwam. Ik vraag hem of het voor ons spel handig is dat we ook zand in de zaal hebben. Even dacht ik dat hij wellicht ‘ja’ zou zeggen. Hij dacht even na en zei rustig ‘nee’.
‘Laten we samen een oplossing bedenken! Kom, we gaan stiekem in jouw eigen klas zoeken naar een oplossing.’ Vandaag waren er geen kinderen op school, dus we moesten alleen niet betrapt worden door de juffen. Hij sloop naar de stoffer en blik en samen slopen we weer het lokaal uit. Na het opvegen sloop hij weer het lokaal in om het zand stiekem weg te gooien.
Ik vraag of hij weet wat een ninja is. ‘JA!’, zegt hij enthousiast. Kom dan gaan we als ninja’s door de school sluipen. Maar niemand mag ons zien! We beginnen te fluisteren en blijven bij elkaar in de buurt. Na de eerste gang op onze knieën doorgekropen te zijn besef ik me dat ik mijn nieuwe broek aan heb. Heb ik weer. Dan maar een beetje gehurkt blijven. We hebben expres onze schoenen en sokken uitgedaan. Echte ninja’s dragen geen sokken en schoenen, dat snapt iedereen. We voelen de vloer, we voelen onze hartslag als we weer geluiden horen. Plotseling horen we een deur en zien we een juf. We rennen snel weg en verstoppen ons achter 2 planten. ‘Laten we stiekem naar de BSO ruimte gaan.’ We zitten op de hoek bij de trap en stemmen samen af dat we 3, 2, 1 zeggen en dan snel voorbij het raam glippen waar de juffen ons zouden kunnen zien.
3, 2, 1…. GO!! Ik voel me jong en oud tegelijk, maar dit plezier en alle leersituaties die hier in zitten zijn goud waard. Het afstemmen met elkaar, oogcontact, fluisteren, het voelen van je lijf, het voelen van de grond, het inspannen, maar zeker ook het ontspannen om onszelf niet te verraden.
‘Ik weet een geheime gang, maar daar mogen we eigenlijk niet komen.’ Mijn kleine ninja-vriend wordt nieuwsgierig en voelt tegelijk ook de spanning. Op 3, 2, 1, rennen we weer en komen we bij een deur. Achter deze deur zit de geheime gang. Een beetje een vies gangetje richting een nooduitgang. Ik kijk hem aan en zie dat hij niet op zijn gemak is. Hij zegt, ‘laten we weg gaan.’ Hij voelt duidelijk een grens in zijn lijf door wat we doen en gaat dan ook niet in alles mee met wat ik hem voor hou. Prachtig! Ik volg hem en samen sluipen we weer richting het speellokaal. Niemand heeft ons gezien en het blijft ons geheim!