Tips voor ouders bij blokkade en boosheid (jonge) kind
Kyan is nog jong. Hij is een jaar of 5 en rent door het huis. Vader komt net thuis van zijn werk en is moe, maar blij om zijn kinderen weer te zien. Hij is toe aan een knuffel van zijn kinderen. Kyan lijkt vol met energie te zitten en probeert ongeveer met al zijn speelgoed te spelen in 10 minuten tijd. Echte concentratie is er dan ook niet, maar doelstellingen zijn er wel. Hij heeft net vader gezien die binnen kwam van zijn werk, maar bleef wel bij zijn spel. Zijn vader maakte contact, maar Kyan bleef in zijn eigen wereld. Hij keek wel even vluchtig om, maar het afsluiten van het één en het contact maken met vader lukte hem niet. Vader riep nog een extra keer met verheffende stem en lichte irritatie ‘Hallo KYAN!!’, maar er kwam niets terug. Ineens ziet Kyan houten blokken en hij glijdt er op zijn knieën naar toe over de houten vloer. Hij probeert een toren te maken. Het ziet er onrustig uit en de toren valt eigenlijk gelijk om. Hij probeert het nog één keer en het lukt. Juichen doet hij niet want hij staat niet stil bij wat hem is gelukt. Hij gaat gewoon door om de toren hoger te maken, nog steeds even onrustig als hij al deed. Niet veel later valt de toren weer om en hij balt zijn vuisten. Alsof toeval niet bestaat roept zijn moeder hem aan tafel voor het eten. Daar zat hij al helemaal niet op te wachten, want dat betekent dat het succesgevoel bij de blokkentoren wel heel ver weg is. Hij schreeuwt dan ook direct ‘NEE!’. Bij vader lijkt deze kreet nog harder binnen te komen dan hij in werkelijkheid was en is helemaal klaar met Kyan. Zo gaat het iedere dag als hij thuis komt. Eerst krijgt hij al geen contact met hem als hij thuis komt van zijn werk en nu doet hij ook nog brutaal naar zijn moeder. Hij heeft maar te luisteren. Vader roept hem met verheffende stem en hangt gelijk een consequentie boven zijn hoofd als hij niet naar hem luistert. Dit schiet Kyan in zijn verkeerde keelgat. Hij richt zich naar zijn vader, kijkt hem fel aan en roept keihard ‘NEE, niet voor jou!’ Kyan gaat die avond vroeg naar bed en krijgt van moeder na het eten nog apart een bordje eten. Kyan is op dat moment weer een beetje gekalmeerd en vader is boven op zijn kantoor gaan zitten. De rust lijkt weer in huis te zijn teruggekeerd.
Kyan gaat graag naar school, maar ook hier valt op dat hij soms blokkeert en dan ineens boos wordt op wie dan ook maar die laatste druppel in zijn emmertje doet. Zowel thuis als op school valt op dat hij snel afgeleid raakt van zijn omgeving. Niet alleen het blokkeren valt op, maar zeker ook zijn enthousiasme en blijheid. Deze gevoelens zijn er ook vol overgave.
Kyan wordt aangemeld voor extra ondersteuning d.m.v. psychomotorische therapie en kinderoefentherapie. De hulpvraag is gericht op dat Kyan zo snel overprikkelt raakt en snel is afgeleid. Na de kennismaking en het uitvoeren van een motorisch onderzoek en spelobservatie valt er van alles op. Kyan is een fantastisch jongetje. Hij is speels, enthousiast en vol energie. Precies zoals ouders hem al omschreven. Zijn motoriek loopt flink achter. Hij voelt zijn lijf onvoldoende aan en veel prikkels komen wel binnen, maar lijkt hij onvoldoende te verwerken. Het valt ook op dat hij hele duidelijke instructie nodig heeft om tot een actie te komen die jij in je hoofd hebt. Het contact maken vraagt meer van zijn omgeving. Level je lengte door op je hurken bij hem te zitten, kom dus ook dichterbij en leg eventueel een hand op zijn schouder. Verlaag je stem en vertraag een klein beetje je spreektempo. Dit werkt voor hem direct. Het aansturen en doseren van zijn bewegingen vindt hij erg lastig en levert dan ook al snel frustratie op. Een andere manier voor Kyan is om deze opdrachten te vermijden en gewoon iets anders te gaan doen. Alleen aan het einde van de dag lukt hem dit niet meer zo goed. Wanneer hij moet liggen op een mat valt gelijk op dat hij ontspant. Kyan moet ook gelijk gapen en alles aan hem ziet er ontspannen uit. Kyan moet benoemen waar er een pittenzakje op zijn lijf wordt gelegd. Grote basale lichaamsdelen kan hij benoemen, maar met name zijn benen vindt hij lastig om waar te nemen. De pittenzak die op zijn bovenbeen wordt gelegd voelt hij onvoldoende. Hij gokt min of meer dat hij op zijn voet ligt. Verder naar onderen richting zijn voeten wordt het nog lastiger. Het stevig kunnen staan en het bewustzijn van waar je bent en wat je doet begint bij je voeten. Het is dan ook erg lastig voor Kyan om alert te blijven. Rennen, stoeien, klimmen en eigenlijk alle spellen waar hij meer kracht en energie voor nodig heeft vindt hij prachtig. Hij krijgt meer prikkels van zijn eigen lijf en deze kan hij ook beter waarnemen waardoor hij ook veel beter voelt wat er gebeurt en wat hij doet. Opdrachten waarbij hij zich moet focussen vindt hij duidelijk lastiger. Hij moet een paar pittenzakken zoeken in de zaal die vrij gemakkelijk verstopt zijn, maar hij kan er zo meerder keren langs lopen. Wanneer de therapeut hem helpt door te zeggen dat hij de goede richting of de verkeerde richting (warm/koud) oploopt is het alsnog lastig voor hem. Kyan lijkt even te blokkeren, in bewegen dit keer, dus hij staat stil. De therapeut zegt ‘je moet wel bewegen, anders kan ik ook niet zeggen dat of je de goede kant op gaat’. Kyan neemt het heel letterlijk en begint zijn lijf te wiebelen op de plaats. De therapeut schiet in de lach en maakt de opdracht duidelijker door er ‘lopen’ aan toe te voegen.
Kyan is moe aan het eind van de dag en zo ook zijn vader. Vader is gestart om rustig af te stemmen met Kyan door dichterbij hem te komen en eerst even te vragen waar hij mee bezig is. Als hij merkt dat hij goed en rustig contact heeft buigt hij de aandacht door te vragen ‘mag ik knuffel van je?’ Even lijkt Kyan nog in zijn spel te blijven, vader wacht rustig af en ineens draait Kyan zich om naar hem en geeft hem een dikke knuffel. Behalve dat ouders handvatten kregen hoe ze het beste met Kyan om konden gaan en wat ze wel en niet van hem konden verwachten heeft Kyan veel zelf geoefend. Hij heeft geleerd om zijn eigen lijf te herkennen in zijn mogelijkheden en onmogelijkheden door middel van allerlei spelletjes en bewegingen. Ook heeft hij meer stabiliteit ontwikkeld en kan hij op een begrijpelijke manier, aangepast op zijn leeftijd, zijn gevoelens aangeven. Het is een lange weg voor Kyan, maar hij heeft ook nog lang, hij is pas 5 jaar oud. Nog zo open om te leren. De frustratie bij ouders sloeg om in herkenbaarheid, begrip en positieve energie. Precies wat Kyan nodig heeft.